Ortak algılarımız kaos dediğin şeyi sıralı ve düzenli görmemizi saglıyor. Herkes şeksiz şüphesiz zamanın sıralı bir şekilde bir yerden gelip bir yere gittiğine inanıyor, inanıyor sözü yetersiz kalır bunu biliyor.

Hayatım algılarımı algılarım hayatımı etkiliyor. Ve her nasılsa hayatımı da algılarımı da sıralı oldugunu bildiğim gördüğüm yasadıgım bu zaman ıcerısınde şekillendiriyorum ya da şekillendiriliyorum

Sonuç olarak gerçek ya da değil kaos dediğin şey beni ben yapan herşeyi bir çırpıda silecek bir şey.

Burdan da anlıyoruz ki algılar/zaman ve bunların olusturdugu bılıncılerımız/kısılıklerımız bir nokta da anlamsız hale geliyor. Sonsuz olasılıklar içinde olmus/olmakda olan yada olacak olan "1" şeyler neden bana kendimi özel hissettiriyor. Halbuki "sonsuz" seyden herhangi biri olabilirdi.

Ve son noktamız gene yaratıcı güce geliyor. Yaratıcı güc tanımım: algıları/zamanı yaratan dan ziyade, bunlardan etkilenmeyen, etkilenmediği için de bizi biz yapan hiç bir şeyin ona bir anlam katmaması oldugu haliyle anlamlı olması, anlamlı olabilmek için bir şeye ihtiyaç duymaması.

Yani anlamı kendinden menkul :D